Nytt innlegg!!!
D e øve et halvt år siden sist eg skreiv någe her. Egentlig hadde eg tenkt å la bloggen min få lida en sakte død, men med litt påtrykk fra fangruppå mi, e eg tebage! Det viste seg nemlig at det mod formodning fins folk som lese bloggen min! Men nå kan de angra... For d blir nok et seriøst innlegg med negativ undertone ;)
Eg klarte å legga fra meg mobilen i bilen t någen eg hadde låge øve hos her en dag. Og d va skummelt korr avskåren fra verden eg følte meg den lille timen mens eg lånte tri mobila for å få tag i nr og få ringt han som hadde kjørt meg. Eg har tenkt endel på d i d sista, på de negative sidene ved globalisering og tekniske framskritt.
For koss klarte me oss egentlig før me fekk mobila? Sannheden e at eg merka kje någe behov for någe marr. Og før internett? Og TV? Me som leve nå, har d utrolig greit. Alt e lagt t rette for at me kan bruga minst mulig tid på kjedelige ting som å laga mad. Me har t og med vannkogera, sånn at me kan laga te på ett minutt. De fira minuttene me spare, kan me bruga på noge aent. Alt blir lagt t rette sånn at ting ska gå effektivt og gje oss marr tid t overs. Og hindringa i forhold t avstand, e så å sei øvevonne. Me trenge kje gå på biblioteket for å finna informasjon. Sama ka eg lure på, kan eg når som helst gå på internett, og vips, så har eg alt eg vil veda og marr t. Vil eg ha en cd, trenge eg kje leida i alle butikka t eg finne ein som har an inne. Nei, eg kan lasta ner akkurat den sangen eg vil ha!
Viss du ville ha tag i en venn før, måtte både du og vennen din ver hjemma med fasttelefonen. Eller du måtte senda brev i posten. Nå e me tilgjengelige døgnet rondt. Ka tid som helst kan me senda ei tekstmelding eller en mail. Og så e d ikkje minst facebook då (som eg ikkje har). D e kjempefint at d e blitt lettare å nå kverandre og sånn, men har d någen negative sider? Eg e kjempekritisk, ikkje uventa.
Eg huske den tidå då en leverte en film med bilder fra ferien t framkalling og gleda seg i flerre dager t å se koss de blei. Nå ser me de jo på skjermen med ein gong. Alt e blitt så utrolig lettvint nå. D e nesten ingen begrensninga og ramer lenger, me har alle muligheder heile veien. Me kan gå inn på internett og bestilla en tur t India på dagen, uden å gå ud av huset. Med fly kan me raskt bevega oss fra en plass t en aen, og ha flerre liv flerre plasse. Me kan hørra på akkurat den musikken me vil, lesa de bøgene me vil, se de filmane me vil, og snakka med de folkå me vil. Uavhengig av korr me e.
På den måden meine eg d skabes press og stress. Fordi me i teorien kan jørr alt, så får me en følelse av at me faktisk burde jørr alt. Me kan se på facebook og blogga og følga med på andre sina liv, og korr mange "venner" de har. Av og t kan me får en følelse av at alle andre kjenne kverandre. Og d e så sinnsykt lett å samenligna seg med andre, og føla at en burde ver som de. For me har jo mulighedene. Så kan d se ud som om vennene våre har god kontakt med kverandre. Men koffår sende ingen melding t meg? Eg e jo tilgjengelige? Og eg sjøl kjenne veldig på en følelse av at d sitte en masse folk rondt i landet og e skoffa øve meg. Koffår har du kje sendt melding t meg på ei uga, Mirjam? D e jo så lett! Du kan jørr d når som helst!
Når eg har d gøy, føle eg at eg burde gjort någe nyttig. Når eg jobbe, føle eg at eg burde slappa av. D e så mange ting eg KONNE gjort, så mange venner eg KONNE kontakta. Men nettopp fordi ting e så enkelt, blir d så vanskelig. Fordi eg har så mange muligheder. Alt ligge åbent, uden begrensinga. Ka vil eg bli, korr vil eg bo, kem vil eg ver med, ka ska eg jørr. D e så mange valg å ta, og så mange å skoffa. Eg føle eg burde gjort alt, våre alt. Samtidig. For i teorien har eg jo muligheden t d. Når eg jørr någe, blir d ligavel aldri godt nok. Eg blir aldri god nok. Spennande nok. For d e jo så mange ting eg konne gjort som eg ikkje gjorde.
D e ufattelig mye eg konne skreve om dette temaet, for d e så altomfattande. Men eg vil t slutt prøva å få inn ei oppfordring t dåkk som lese dette. Innse at sjøl om verden og samfunnet ikkje e særlig begrensa, så e du som menneske begrensa! Eg leste et sitat en gong som eg syns e bra: "Gud skapte tidå for at alt ikkje sko skje på ein gong". Prøv å ver fornøyd med å ver den du e, med d livet du leve, og der du e! Prøv å ver t stede i øyeblikket og på den plassen du e! Du kan ikkje ver någen andre, og d trenge du kje heller! Gud skapte deg fordi han ville ha deg! Og han vett at du e begrensa. Han forvente kje alt av deg, sjøl om eg må innrømma at eg sjøl føle d sånn ofte. Du e ikkje kjedelige eller uinteressant sjøl om du ikkje følge med på alt d sista nya. Om du føle du leve anonymt og kjedelig, så e d ein som alltid ser deg. Les Salme 139.
Med dette, e eg tebage igjen med et brak. Tilgjengelige ;) Sjøl om eg ska prøva å ver t stede i mitt eget liv, kan d ver d komme flerre innlegg fra meg... Kanskje om livet mitt i Molde? Og ska prøva å la d gå mindre enn et halvt år ;)
Ciao...
Eg klarte å legga fra meg mobilen i bilen t någen eg hadde låge øve hos her en dag. Og d va skummelt korr avskåren fra verden eg følte meg den lille timen mens eg lånte tri mobila for å få tag i nr og få ringt han som hadde kjørt meg. Eg har tenkt endel på d i d sista, på de negative sidene ved globalisering og tekniske framskritt.
For koss klarte me oss egentlig før me fekk mobila? Sannheden e at eg merka kje någe behov for någe marr. Og før internett? Og TV? Me som leve nå, har d utrolig greit. Alt e lagt t rette for at me kan bruga minst mulig tid på kjedelige ting som å laga mad. Me har t og med vannkogera, sånn at me kan laga te på ett minutt. De fira minuttene me spare, kan me bruga på noge aent. Alt blir lagt t rette sånn at ting ska gå effektivt og gje oss marr tid t overs. Og hindringa i forhold t avstand, e så å sei øvevonne. Me trenge kje gå på biblioteket for å finna informasjon. Sama ka eg lure på, kan eg når som helst gå på internett, og vips, så har eg alt eg vil veda og marr t. Vil eg ha en cd, trenge eg kje leida i alle butikka t eg finne ein som har an inne. Nei, eg kan lasta ner akkurat den sangen eg vil ha!
Viss du ville ha tag i en venn før, måtte både du og vennen din ver hjemma med fasttelefonen. Eller du måtte senda brev i posten. Nå e me tilgjengelige døgnet rondt. Ka tid som helst kan me senda ei tekstmelding eller en mail. Og så e d ikkje minst facebook då (som eg ikkje har). D e kjempefint at d e blitt lettare å nå kverandre og sånn, men har d någen negative sider? Eg e kjempekritisk, ikkje uventa.
Eg huske den tidå då en leverte en film med bilder fra ferien t framkalling og gleda seg i flerre dager t å se koss de blei. Nå ser me de jo på skjermen med ein gong. Alt e blitt så utrolig lettvint nå. D e nesten ingen begrensninga og ramer lenger, me har alle muligheder heile veien. Me kan gå inn på internett og bestilla en tur t India på dagen, uden å gå ud av huset. Med fly kan me raskt bevega oss fra en plass t en aen, og ha flerre liv flerre plasse. Me kan hørra på akkurat den musikken me vil, lesa de bøgene me vil, se de filmane me vil, og snakka med de folkå me vil. Uavhengig av korr me e.
På den måden meine eg d skabes press og stress. Fordi me i teorien kan jørr alt, så får me en følelse av at me faktisk burde jørr alt. Me kan se på facebook og blogga og følga med på andre sina liv, og korr mange "venner" de har. Av og t kan me får en følelse av at alle andre kjenne kverandre. Og d e så sinnsykt lett å samenligna seg med andre, og føla at en burde ver som de. For me har jo mulighedene. Så kan d se ud som om vennene våre har god kontakt med kverandre. Men koffår sende ingen melding t meg? Eg e jo tilgjengelige? Og eg sjøl kjenne veldig på en følelse av at d sitte en masse folk rondt i landet og e skoffa øve meg. Koffår har du kje sendt melding t meg på ei uga, Mirjam? D e jo så lett! Du kan jørr d når som helst!
Når eg har d gøy, føle eg at eg burde gjort någe nyttig. Når eg jobbe, føle eg at eg burde slappa av. D e så mange ting eg KONNE gjort, så mange venner eg KONNE kontakta. Men nettopp fordi ting e så enkelt, blir d så vanskelig. Fordi eg har så mange muligheder. Alt ligge åbent, uden begrensinga. Ka vil eg bli, korr vil eg bo, kem vil eg ver med, ka ska eg jørr. D e så mange valg å ta, og så mange å skoffa. Eg føle eg burde gjort alt, våre alt. Samtidig. For i teorien har eg jo muligheden t d. Når eg jørr någe, blir d ligavel aldri godt nok. Eg blir aldri god nok. Spennande nok. For d e jo så mange ting eg konne gjort som eg ikkje gjorde.
D e ufattelig mye eg konne skreve om dette temaet, for d e så altomfattande. Men eg vil t slutt prøva å få inn ei oppfordring t dåkk som lese dette. Innse at sjøl om verden og samfunnet ikkje e særlig begrensa, så e du som menneske begrensa! Eg leste et sitat en gong som eg syns e bra: "Gud skapte tidå for at alt ikkje sko skje på ein gong". Prøv å ver fornøyd med å ver den du e, med d livet du leve, og der du e! Prøv å ver t stede i øyeblikket og på den plassen du e! Du kan ikkje ver någen andre, og d trenge du kje heller! Gud skapte deg fordi han ville ha deg! Og han vett at du e begrensa. Han forvente kje alt av deg, sjøl om eg må innrømma at eg sjøl føle d sånn ofte. Du e ikkje kjedelige eller uinteressant sjøl om du ikkje følge med på alt d sista nya. Om du føle du leve anonymt og kjedelig, så e d ein som alltid ser deg. Les Salme 139.
Med dette, e eg tebage igjen med et brak. Tilgjengelige ;) Sjøl om eg ska prøva å ver t stede i mitt eget liv, kan d ver d komme flerre innlegg fra meg... Kanskje om livet mitt i Molde? Og ska prøva å la d gå mindre enn et halvt år ;)
Ciao...
posted by Mirjam at
2:56 AM
|
3 comments
